آیا تا به حال  گذشته‌ی یکی از قدرتمندترین نیروهای هوایی جهان و دلایل قدرتمند بودن و رشد فوق العاده آن کنجکاو بوده اید؟در این مقاله به این موضوع خواهیم پرداخت.

 در ۱۸ سپتامبر۱۹۴۷، وزارت نیروی هوایی بر اساس قانون امنیت ملی ۱۹۴۷ ایجاد شد. با این حال، نشانه های یک "نیروی هوایی"  حدود ۴۰ سال قبل شروع شد.  در سال ۱۹۰۷،  ارتش ایالات متحده یک بخش هوانوردی را تشکیل داد.  در ابتدا بر روی بالون ها  تمرکز داشت، این ارتش  اولین ماشین پرنده سنگین تر از هوا خود را از برادران رایت در سال ۱۹۰۹ خریداری کرد. این اتفاق شش سال پس از آن رخ داد که برادران رایت به شهرت و علاقه ملت در مورد پرواز و آنچه که احتمالاً در اختیار داشتند، رسیدند.  این نیرو   تحت رهبری مردان شجاعی مانند کاپیتان بنجامین دی. فولویس، گروه کوچکی از هوانوردان اولیه ارتش، هواپیماهای مختلف را آزمایش کردند و اولین واحد عملیاتی دفاع هوایی - اسکادران اول هوایی – را در دسامبر ۱۹۱۳ تشکیل دادند. علیرغم تلاش های مردان در  هنگامی که ایالات متحده وارد جنگ جهانی اول در آوریل ۱۹۱۷ شد، کشورهای اروپایی درگیر در مناقشه قبلاً صنایع هواپیماسازی برتر را توسعه داده بودند.  در نتیجه، رئیس جمهور وودرو ویلسون سرویس هوایی ارتش را در ۲۴ می ۱۹۱۸ ایجاد کرد.  اما خیلی زود  پس از پایان آتش بس جنگ جهانی اول، خدمات هوایی شاهد از کار افتادن سریع آن بود.

  نیروی هوایی جداگانه  قانون سازماندهی مجدد ارتش در سال ۱۹۲0، خدمات هوایی را به عنوان بازوی جنگی ارتش برای مدت طولانی نگه داشت.  سالها بعد، در ژوئن 1941، نیروی هوایی ارتش ایجاد شد و همتای برابری با نیروی زمینی ارتش شد. در طول جنگ جهانی دوم به فرماندهی ژنرال هنری هپ آرنولد، نیروی هوایی ارتش رشد کرد تا به بزرگترین ناوگان هوایی تمام دوران تبدیل شود.  با بیش از ۸۰۰۰۰ هواپیما و ۲.۴ میلیون پرسنل سازماندهی شده در فرماندهی های اصلی و تعداد نیروهای هوایی، (شرکت ساخت فیلتر هوایی امریکا)AAF به شدت از قدرت صنعتی و منابع انسانی بزرگ آمریکا استفاده کرد.  در پایان جنگ، نیروی هوایی ارتش یک نیروگاه بین‌المللی و جهانی بود که می‌توان آن را بر فراز آسمان اروپا و اقیانوس آرام یافت، به ویژه در سال 1945 که دو فروند B-29 با پرتاب بمب‌های اتمی بر ژاپن به جنگ پایان دادند.  .  بلافاصله پس از ایجاد نیروی هوایی جداگانه در سپتامبر 1947، چاک یگر XS-1 را سریعتر از سرعت صوت پرواز کرد و نیروی هوایی جدید را به عصر مافوق صوت سوق داد. جنگ سرد شاهد رشد سریع نیروی هوایی به روشی متفاوت در مقایسه با افزایش جنگ جهانی دوم بود.  تمرکز اصلی بمب افکن های دوربرد بود که می توانستند سلاح های هسته ای را به اتحاد جماهیر شوروی برسانند.  حمله شوروی به کره جنوبی توسط کره شمالی ، نیروی هوایی را وارد
درگیری سخت سه ساله کرد.  همراه با اقدام در کره، نیروهای مسلح شروع به قرار دادن نیروی هوایی در چندین سالن نمایش در جهان برای کمک به جلوگیری از گسترش کمونیسم و ​​در عین حال کمک به دفاع از ایالات متحده کردند.  پایگاه های هوایی ایالات متحده در اروپا سنگ بنای قدرت سیاسی و جغرافیایی سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) را آغاز کرد.  ناتو به عنوان مخالف پیمان ورشو به رهبری شوروی در کشورهای اروپای شرقی ایجاد شد.  این استفاده از نیروی هوایی ایالات متحده به تسهیل روابط صلح آمیز در طول جنگ سرد برای 40 سال آینده ادامه خواهد داد.

 در طول دهه ۱۹۵۰ تحت فرماندهی جسورانه ژنرال کورتیس لمی، نیروی هوایی به سمت مجموعه گسترده ای از شبکه های دفاعی حرکت کرد.  از موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) روی زمین گرفته تا B-52 Stratofortress در هوا، تا ماهواره‌های مداری جدید و وسایل پرتاب در فضا، نقش نیروی هوایی برای دفاع بهتر از کشور در حال گسترش بود.  تهدیدها و چالش های فراوان پیرامون دیپلماسی با بخش هایی از آسیای جنوب شرقی با اقدام نظامی ایالات متحده در ویتنام در کنار ویتنام جنوبی علیه دولت ویتنام شمالی به اوج خود رسید.  پلتفرم های تاکتیکی زیادی علیه ارتش ویتنام شمالی (NVA) و تلاش های شورشگری دلهره آور توسط ویت کنگ ها به کار گرفته شد.  هواپیماهایی مانند F-4 Phantom II، F-105 Thunderchief و B-52 Stratofortress به شدت در کمپین های هوایی در ویتنام شمالی مورد استفاده قرار گرفتند.در دهه 1970، نیروی هوایی بر سرمایه گذاری در تولید هواپیماهای جدید و پیشرفته تر و سکوهای ماهواره ای متمرکز شد.  برخی از هواپیماهای جدیدی که در این مدت راه اندازی شدند عبارتند از A-10 Thunderbolt II، F-15 Eagle، F-16 Fighting Falcon، E-3 Sentry و M-X Peacekeeper.  همه این سیستم ها به پیشبرد مأموریت های آینده نیروی هوایی شامل برتری و تسلط هوایی کمک کردند.  در دهه بعد، توانایی های نیروی هوایی با ساخت جنگنده رادارگریز F-117A بیش از گسترش یافت.قدرت

قابل توجه آن در نبرد در چندین عملیات احتمالی در دهه ۱۹۸۰ از جمله تصرف گرانادا در سال ۱۹۸۳ ( عملیات خشم فوری)، حمله به لیبی در سال ۱۹۸۶ (دره الدورادو) و تهاجم به پاناما در سال ۱۹۸۹ (علت عادلانه) به اثبات رسید.

 بلافاصله پس از پایان جنگ سرد، تمرکز به خلیج فارس جلب شد، جایی که صدام حسین با چهارمین ارتش بزرگ جهان به کویت حمله کرده بود.  این تهاجم منجر به عملیات طوفان صحرا شد که با یک عملیات هوایی بزرگ شش هفته ای در روزهای اولیه ۱۹۹۱ آغاز شد.  حمله هوایی به نیروهای زمینی اجازه داد تا وارد شوند و در طول کل حمله به اندازه یک هفته معمولی در جنگ ویتنام تلفات جانی متحمل شدند.  پس از جنگ در خلیج فارس، نیروی هوایی شاهد بزرگترین سازماندهی مجدد از زمان تأسیس بود.  این ۱۳ فرمان اصلی را به ۹ فرمان امروزی تجمیع کرد.  بسیاری از مقرهای رده پایین و زمانی پایگاه های ارزشمند بسته شدند.  کل بال ها و اسکادران ها غیرفعال شدند.  نیروی هوایی از نیرویی با بیش از ۶۰۰۰۰۰ پرسنل نظامی در دهه ۱۹۸۰ به کمتر از ۳۸۸۰۰۰ نفر در سال ۱۹۹۶ رسید.