منطقه اپروچ فرودگاهی

نویسنده : امیر حسین انواری 

در فرودگاه هایی که دارای تعداد پرواز بیشتری هستند و همچنین در مناطقی که به دلیل وجود چند فرودگاه حجم ترافیک هوایی و درگیری ترافیک هوایی بالاتر از حد معمول می باشد ،برای هماهنگی بیشتر بین واحد مرکز کنترل و واحد برج مراقبت و همچنین ایمنی بیشتر پروازها ،واحد کنترل تقرب هوایی مسئول هدایت ترافیک هوایی می باشد .متخصصین این واحد عموما ترافیک هوایی را به کمک رادارهای نزدیک برج کنترل ، هدایت میکنند . هماهنگی و مرتب کردن هواپیماهای ورودی برای نشستن در باند فرودگاه ،توزیع هواپیماهای خروجی و ارجاع کنترل آنها به واحد کنترل مسیر پروازی ،توسط واحد هدایت کنترل انجام میشود .

برج مراقبت فرودگاه بعد از تیک‌آف هواپیما و تا فاصله حدود ۵ تا۱۰ مایلی که برابر با ۲ تا ۳ دقیقه بعد از پرواز است هدایت هواپیما را بر عهده دارد. اما بلافاصله بعد از تیک‌آف، وظیفه هدایت هواپیما از برج مراقبت به واحد اپروچ منتقل می‌شود. ماهیت اپروچ جداسازی بین پروازهای ورودی و خروجی در محدوده فرودگاه و حتی جداسازی هواپیماهای ورودی و خروجی فرودگاه برای جلوگیری از برخورد با یکدیگر است.

اپروچ‌ها از فاصله ۵ تا ۱۰ مایلی فرودگاه، هدایت هواپیما را از واحد برج مراقبت تحویل می‌گیرند و هدایت هواپیما تا فاصله ۶۰ تا ۷۰ مایلی را عهده دار هستند و در مقصد برای فرود نیز از این فاصله تا فرودگاه هدایت هواپیما را تحویل می‌گیرند.
به عبارتی به عنوان مثال اگر دو پرواز در فاصله زمانی ۱۰ تا ۱۵ دقیقه از یکدیگر از یک فرودگاه پرواز کردند تا فاصله حدود ۶۰ تا ۷۰ مایلی از فرودگاه باید به گونه‌ای مدیریت و هدایت شوند که احتمال برخورد آنها به یکدیگر به صفر برسد؛ این همه پرواز در یک محدوده باید برای فرود یا پرواز از هم جدا شوند که این مسئولیت بر عهده واحد اپروچ است.

البته واحد اپروچ فقط مختص فرودگاههای بزرگ است چراکه پروازهای ورودی و خروجی این فرودگاه‌ها زیاد هستند و باید توسط این واحد مدیریت شوند، بنابراین همه فرودگاه‌ها دارای واحد اپروچ نیستند.

در حال حاضر فرودگاه‌های مهرآباد، اصفهان، شیراز، بندرعباس، مشهد، بوشهر و تبریز که ترافیک پروازی زیادی دارند داری واحد اپروچ هستند و فرودگاه‌های کوچک که اپروچ ندارند از فاصله ۵ تا ۱۰ مایلی پرواز را به مرکز کنترل ترافیک هوایی کشور تحویل می‌دهند یا در زمان فرود از مرکز کنترل تحویل می‌گیر

اپروچ مرحله ای از پرواز است  که از زمانی شروع می شود که هواپیمای قابل پرواز تحت کنترل خدمه پرواز به زیر 5000 فوت   AGL  (Above ground level )به قصد نزدیک شدن به پایین می آید و زمانی پایان می یابد که هواپیما به طور ایمن از باند فرود خارج شود، یا خدمه پرواز دور بزند و پرواز کند.  هواپیماهای بالای 5000 فوت AGL در مسیر فرودگاه دیگری هستند.

 Approach slope

شیب نزدیک مسیری است که هواپیما در نزدیکی مسیر  نهایی خود برای فرود بر روی باند فرودگاه طی می کند. در حالت ایده آل یک شیب ملایم به سمت پایین است. یک شیب نزدیک که معمولا 3 درجه از افقی است. با این حال، برخی از فرودگاه‌ها به دلیل توپوگرافی، ساختمان‌ها یا ملاحظات دیگر، شیب نزدیک‌تری دارند. برای مثال فرودگاه لندن سیتی دارای شیب 5.5 درجه است. تنها هواپیماهایی که می توانند چنین شیب نزدیکی را حفظ کنند مجاز به استفاده از فرودگاه هستند. در بریتانیا، هر رویکرد 4.5 درجه یا بیشتر به عنوان شیب دار تعریف می شود و نیاز به تایید ویژه دارد. مسیرهای تندتر مستلزم فاصله فرود طولانی تری است که باعث کاهش باند در فرودگاه های شلوغ می شود و به مسافت های تاکسی طولانی تری نیاز دارد. فرودگاه‌هایی مانند هیترو و لندن لوتون با بالا نگه داشتن هواپیما برای مدت طولانی‌تر و کاهش قدرت موتور مورد نیاز در هنگام فرود، رویکردهای کمی تندتر (3.2 درجه) را برای کاهش سر و صدا امتحان می‌کنند