هواپیماهای سری M2

نویسنده : محمد حسن بیابانی 

در دهه 1960 ، ناسا پروژه جسورانه ای برای آزمایش مفهوم بدنه بالابرنده آغاز کرد . این فناوری نوین به جای استفاده از بال های سنتی از شکل بدنه هواپیما برای ایجاد نیروی برا استفاده می کند .هدف نهایی استفاده از توسعه فضا پیماهای قابل بازگشت به زمین بود که بتوانند پس از ورود به جو به صورت کنترل شده فرود بیایند . این ایده پایه طراحی شاتل های فضایی آینده  بود .

M2-F1 ناسا یک هواپیمای اولیه سبک وزن و بدون نیرو است که برای آزمایش پرواز مفهوم بدنه بالابر بدون بال ساخته شده است . ظاهر غیرمعمول آن باعث لقب "حمام پرنده" شد و M2-F1، M اشاره به "سرنشین دار" و F به نسخه "پرواز" نامگذاری شد. در سال 1962 ، مدیریت ناسا  برنامه ای را برای ساخت نمونه اولیه بدنه بالابر سبک وزن و بدون نیرو تصویب کرد. این شامل یک پوسته تخته سه لا بود که بر روی یک قاب فولادی لوله ای ساخته شده در درایدن قرار داده شده بود. ساخت و ساز در سال 1963 به پایان رسید.

مشخصات عمومی

• خدمه : 1نفر
  طول: 20 فوت (6.1 متر)
• طول بالها: 14 فوت 2 اینچ (4.32 متر)
• ارتفاع: 9 فوت 6 اینچ (2.90 متر)
• مساحت بال: 139 فوت مربع (12.9 متر ^مربع )
• وزن خالی: 1000 پوند (454 کیلوگرم)
• وزن ناخالص: 1182 پوند (536 کیلوگرم)
• حداکثر وزن برخاست: 1250 پوند (567 کیلوگرم)

عملکرد

 : 130 kn )150مایل در ساعت، 240 کیلومتر در ساعت)

سرعت آئروتو: 87 kn 100 مایل در ساعت؛ 161 کیلومتر در ساعت)

سرعت سینک: 3600 فوت در دقیقه (18 متر بر ثانیه)

• بارگیری بال: 9 پوند بر فوت مربع (44 کیلوگرم بر متر ^مربع )

مفهوم بدنه بالابر در اواسط دهه 1950 در آزمایشگاه هوانوردی Ames Aeronautics کمیته ملی مشاوره هوانوردی ، Mountain View، کالیفرنیا آغاز شد . در فوریه 1962، یک سری اشکال ممکن ساخته شد و R. Dale Reed در تلاش بود تا از یک وسیله تحقیقاتی پشتیبانی کند.

ساخت M2-F1 یک تلاش مشترک توسط درایدن و یک سازنده گلایدر محلی، شرکت بریگلب گلایدر بود . بودجه 30000 دلار آمریکا بود. صنعتگران و مهندسان ناسا قاب داخلی فولادی لوله ای را ساختند. پوسته تخته سه لا چوب ماهون آن توسط گاس بریگلب و شرکت آن ساخته شده است. ارنی لودر، صنعتگر ناسا که روی H-4 هرکول هاوارد هیوز ( "غاز صنوبر") کار کرده بود، به بریگلب کمک کرد.

مونتاژ نهایی اجزای باقی‌مانده (شامل سطوح دم آلومینیومی، کنترل‌های میله‌های فشار و ارابه فرود از یک سسنا 150 ، که بعداً با ارابه فرود سسنا 180 جایگزین شد ) در تأسیسات ناسا انجام شد.

طراحی هواپیمای بدون بال و بدنه بالابر در ابتدا به عنوان وسیله ای برای فرود یک فضاپیما به صورت افقی پس از ورود مجدد به اتمسفر در نظر گرفته شد. عدم وجود بال باعث می شود گرمای شدید ورود مجدد آسیب کمتری به خودرو وارد کند. به جای استفاده از یک مسیر ورود مجدد بالستیک مانند یک ماژول فرماندهی ، که در برد مانور بسیار محدود است، یک وسیله نقلیه با بدنه بالابر دارای ردپایی به اندازه کالیفرنیا بود.

M2-F1 ، بعد ها به M2-F2 ارتقا یافت .M2- F2  به دلیل نوع طراحی کنترل دشواری داشت . در 10 مه 1967 ،خلبان بروس پیترس در حین فرود به دلیل نوسانات شدید ناشی از ورودی خلبان سقوط کرد . پیترس زنده ماند اما هواپیما به شدت آسیب دید.

داده های این هواپیما برای طراحی هواپیماهای مافوق صوت ارزشمند است .